Το λογοτεχνικό έργο του Ν.Γ. Πετζίκη την περίοδο του 1935-1950 μελετάται κειμενοκεντρικά και διακειμενικά. Η μελέτη των κειμένων αναδεικνύει ως βασικό κίνητρο της ενασχόλησης του συγγραφέα με την τέψνη την υπαρξιακή αναζήτηση του αληθινού σχήματος, που ορίζεται ως ενότητα όλως στο Ένα. Ο Πετζίκης καταλήγει στην πεποίθηση, πως η πηγή γνώσης της αλήθειας είναι η γλώσσα και πως το περιβάλλον του έργου τέχνης μπορεί να είναι ο ιδανικός χώρος αναζήτησης, ανακάλυψης, έκφρασης και μετάδοσης της αληθινής πραγματικότητας, όταν στα πλαίσιά του συνυπάρχουν ο Λόγος, που αποκαλύπτει ενορατικά την αλήθεια, και η σιωπή του "εγώ" που είναι "ομολογία" προς τον Λόγο. Κατ\' ουσίαν οι ιδιαιτερότητες της πεντζικικής ποιητικής δε συνιστούν επιλογές του ποιητή στη διαμόρφωση μιας προσωπικής αφηγηματικής τεχνικής, αλλά πρακτικές "ομολογίας" προς τον Λόγο με στόχο την απόκτηση βιώματος ολότητας. Η προσωπική υπαρξιακή αναζήτηση αληθινού σχήματος αποκτά κοινωνικές και καλλιτεχνικές διαστάσεις: καθορίζει την πρόταση του ποιητή για τη διαμόρφωση της συλλογικής καλλιτεχνικής ταυτότητας της πόλης και για την συμβολή της τέχνης στην αποκατάσταση του ενοποιού μύθου της εποχής.